Άμεση έξοδος από την Ευρώπη "των Λαών"...

Άμεση έξοδος από την ΕΕ, ή βαρβαρότητα
από τον Γιώργο Ρούση στο "Ποντίκι" (7-6-2012)

Απέναντι στην έξοδο ή μη της Ελλάδας από την ΕΕ, οι βασικές συνιστώσες της Αριστεράς, έχουν κατά βάση τις ακόλουθες γενικές τοποθετήσεις:
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον της εξόδου από την ΕΕ, και υποστηρίζει ότι παραμένοντας μέσα σε αυτήν, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Παράλληλα θεωρεί ότι οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδας, σε συνεργασία με αντίστοιχες ευρωπαϊκές δυνάμεις, μπορεί να μετατρέψουν εκ των έσω την ΕΕ σε Ευρώπη των λαών.
Το ΚΚΕ σε αντίθεση με όσα προβλέπει το ίδιο το πρόγραμμα του, ναι μεν είναι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, την παραπέμπει όμως στο σοσιαλισμό.
Σε αντίθεση με αυτές τις τοποθετήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θέτει ως άμεσο στόχο την έξοδο όχι μόνο από την Ευρωζώνη, αλλά και από την ΕΕ.

Και αυτό διότι :
-Δεν ξεχνά ότι η ΕΕ αποτελεί θεμελιακή συνιστώσα της Τρόικας που μας καταδυναστεύει και μας έχει περάσει τη θηλιά στο λαιμό. -Θεωρεί ότι ένας κατεξοχήν ιμπεριαλιστικός σχηματισμός όπως η ΕΕ, δεν είναι δυνατόν να μεταμορφωθεί από τα μέσα σε λαϊκό.
-Εκτιμά ότι στη σκακιέρα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η Γερμανία θα θυσιάσει το πιόνι της Ελλάδας όπως και άλλα, εντάσσοντας τα σε μια ελεγχόμενη από αυτήν κινεζοποιημένη ζώνη , της ΕΕ.
-Υποστηρίζει ότι η σημερινή διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας οφείλεται κατά κύριο λόγο στη συμμετοχή της στην ΕΕ, η οποία μεθοδευμένα την οδήγησε στην σημερινή παραγωγική κατάντια και στην εξάρτηση από το εξωτερικό .
-Μπορεί, όπως καθ’ υπερβολή πρόβλεπε ο Ντελόρ τη δεκαετία του 80, να μην είναι το 80% των νόμων που αντί από τα εθνικά κοινοβούλια, λαμβάνονται παντελώς αντιδημοκρατικά , από ευρωπαϊκά κέντρα, είναι πάντως ένα σημαντικό ποσοστό τους, που μάλιστα αφορά στους πλέον κρίσιμους τομείς.

Πέραν όμως από αυτές τις γενικές αντι- ΕΕ τοποθετήσεις, υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός λόγος για άμεση αποχώρηση από την ΕΕ: Η υλοποίηση των επί μέρους προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που στον ένα ή τον άλλο βαθμό περιλαμβάνονται στα προγράμματα των σχηματισμών της αριστεράς, καθίσταται απαγορευτικό να υλοποιηθούν όσο η χώρα παραμένει δέσμια της ΕΕ.

Εντελώς ενδεικτικά παραθέτω ορισμένες από αυτές.
- Έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων, ο οποίος είναι απαραίτητος για να δοθεί τέλος στην πολύμορφη φυγή τους . Αυτός είναι απαγορευτικός στα πλαίσια της ΕΕ διότι μια από τις τέσσερις βασικές της αρχές είναι η ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου (Άρθρο 63)
-Προστατευτικά μέτρα έτσι ώστε για παράδειγμα να έχουν τα supermarket αντί βελγικές και πολωνικές ντομάτες, ή αιγυπτιακές πατάτες, αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα. Αυτό δεν είναι δυνατόν, διότι με βάση την ελεύθερη κίνηση αγαθών, όχι μόνον απαγορεύονται οι δασμοί, αλλά όταν αυτοί υπάρχουν για τρίτες χώρες, καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη βάση πρότασης της Κομισιόν (άρθρα 28 – 37) Επίσης απαγορεύονται και οι ποσοτικοί περιορισμοί στις εισαγωγές και εξαγωγές, ενώ η πλήρης εναρμόνιση της εμπορικής πολιτικής με τον ΠΟΕ, σημαίνει μια ευρύτερη απαγόρευση περιορισμών ακόμη και για προϊόντα χωρών όπως η Κίνα.
-Ενίσχυση από το κράτος δημοσίων ή και μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτή πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων απαγορεύεται διότι θεωρείται ότι νοθεύει τον ανταγωνισμό, δια της ευνοϊκής μεταχείρισης αυτών των επιχειρήσεων (άρθρο 107) .Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στις προμήθειες κρατικών προϊόντων, που δεν μπορούν να ευνοούν εγχώριες έναντι ευρωπαϊκών επιχειρήσεων . Αλλά και η δυνατότητα παρέμβασης της ΕΕ στην τροποποίηση των εθνικών προϋπολογισμών, με βάση το Σύμφωνο σταθερότητας, μπορεί να περιορίσει τις δαπάνες για δημόσια σχολεία, πανεπιστήμια, ή νοσοκομεία κλπ
-Εθνικοποιήσεις. Πέρα από το άρθρο 119 πάμπολλες ευρωπαϊκές διατάξεις , πέρα του ότι απαγορεύουν το κρατικό μονοπώλιο, θεσπίζουν την «απελευθέρωση» όλο και περισσότερων τομέων της οικονομίας, όπως οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια, πιο πρόσφατα οι σιδηρόδρομοι, και σύντομα το νερό, όπου το κράτος δεν μπορεί πια παρά στην καλύτερη περίπτωση να είναι ένας απλός μέτοχος. Μάλιστα με βάση την οδηγία Μπολκεστάιν πέρα από τα διάφορα επαγγέλματα, «απελευθερώνονται» τομείς όπως η παιδεία, και γι’ αυτό επιδιώκεται η πάση θυσία-συντάγματος συμπεριλαμβανομένου- νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
-Αντιμετώπιση μεταναστευτικού. Η Συνθήκη του Δουβλίνου απαγορεύει τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες για να μεταβούν στη χώρα της επιλογής τους, και έτσι μας υποχρεώνει να τους φυλακίζουμε, στην κυριολεξία, στην Ελλάδα .

Αλλά και όσον αφορά στην εξέλιξη των μισθών, το χρόνο συνταξιοδότησης, τις εργασιακές σχέσεις… η ΕΕ αντί βήματα προς τα μπρος όπως θα ήταν λογικό να συνέβαινε, με δοσμένο το σύγχρονο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, επιβάλλει, ραγδαία πισωδρόμηση. Ακόμη και το δικαίωμα της απεργίας περιορίζεται ασφυκτικά ,μια και ο «καταχρηστικός» χαρακτήρα μιας απεργίας , πέραν των άλλων, θα εξαρτάται πια με βάση την πρόταση για τον Κανονισμό Μόντι ΙΙ, και από το κατά πόσο αυτή, παρεμποδίζει την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, ή με άλλα λόγια την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου!!!

Με αυτά τα δεδομένα γίνεται σαφές ότι η ρήξη με την ΕΕ, σε συντονισμό με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που και αυτοί δίχως καμιά εξαίρεση είναι θύματα της πολιτικής της ΕΕ, είναι αναγκαία όχι μόνο για την επίτευξη του πιο επίκαιρου από ποτέ στόχου της οικοδόμησης των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης, αλλά και για την άμεση αντιμετώπιση της βαρβαρότητας.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με την πολύτιμη συμβολή του Γιώργου Βασάλου.
Βλέπε του ίδιου «Αριστερή πολιτική; Μόνον εκτός ΕΕ» στο «Πριν» 27/5/20012 σελ.6-7

Γιώργος Ρούσης

Αριστερό Βήμα

Ακούει καθόλου η ηγεσία του ΚΚΕ;

Ανοικτή επιστολή προς το ΚΚΕ

Ανοικτή επιστολή προς το ΚΚΕ απέστειλε ο καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου, Γιώργος Ρούσης.

Σε αυτήν αναφέρει πως: «Ο λαός που έχει φτάσει στα όριά του οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση», ενώ τονίζει μεταξύ άλλων πως: «Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια, που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημά του, που έχει ασκήσει δριμεία κριτική στο κόμμα, όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς, που θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι, και ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγο της στάσης του κόμματος να σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες, σας κάνω έκκληση όχι μεγαλόσχημη αλλά ταπεινή: "Σώστε το κόμμα, τολμώντας να απευθύνετε και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς, την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το πρόγραμμά του. Τόσο απλά"».

Διαβάστε αναλυτικά την επιστολή

"Αγαπητοί σύντροφοι,
Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι το κόμμα όχι μόνον δεν μπόρεσε να εισπράξει σημαντικό κομμάτι της λαϊκής οργής, αλλά αντίθετα έχασε ψήφους και μάλιστα σε λαϊκές περιοχές, παραδοσιακά προπύργια του, όπως στη β’ Πειραιά.
Ταυτόχρονα για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968 το κόμμα έπαυσε να είναι η ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς.
Επιπροσθέτως οι μετεκλογικές σφυγμομετρήσεις, για όσο αξίζουν, δείχνουν μια επικίνδυνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης.

Για αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι σαφές ότι υπάρχουν και πολλές αιτίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται το κόμμα. Πέραν όμως αυτών, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι και το ίδιο είναι άμοιρο ευθυνών, ή με άλλα λόγια ότι φταίει μόνο η στραβωμάρα του γιαλού‐λαού και όχι και το λάθος αρμένισμα του καραβιού‐κόμματος.

Ποια λοιπόν είναι τα λάθη που οδήγησαν σε αυτήν την αρνητική για το κόμμα κατάσταση;
Πέρα από γενικότερες λαθεμένες θέσεις του με τις οποίες κατά καιρούς έχω εκφράσει τη διαφωνία μου, και οι οποίες σαφώς επηρεάζουν αρνητικά και τη στάση του λαού απέναντι του, νομίζω ότι αυτά μπορεί να επικεντρωθούν:
1. Στην αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος που φτάνει μέχρι την άρνηση του διαλόγου, την άρνηση ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης της Αριστεράς, η οποία το οδηγεί και σε ένα απομονωτισμό ο οποίος και του στερεί την κύρια πηγή άντλησης δυνάμεων,
2. Στην παραπομπή της σωτηρίας του λαού στον απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, σε συνδυασμό με μια μηδενιστική καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον.

Αν όμως το κόμμα προσμένει να ενισχυθεί στη συνείδηση του λαού, μέσω της επιβεβαίωσης αυτής της καταστροφολογίας πλανάται πλάνη οικτρά και τούτο διότι ο λαός που έχει φτάσει στα όρια του οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση.

Εξάλλου η έτσι κι’ αλλιώς μεθοδολογικά ανεπαρκής άρνηση της άρνησης, δίχως να συμπληρώνεται από μια άμεσα υλοποιήσιμη, θετική πρόταση, που να ανταποκρίνεται στο επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας, μάλλον αποστροφή προκαλεί, ή σε λάθος διέξοδο οδηγεί, παρά σε έλξη προς όποιον την καλλιεργεί.

Το δραματικό, σύντροφοι είναι, ότι αν το ΚΚΕ, όχι δα ανταποκρινόμενο στις προτάσεις για συνεργασία άλλων αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά παίρνοντας το ίδιο πρωτοβουλίες στη βάση όσων προβλέπονται από το ίδιο το πρόγραμμα του, θα είχε ξεπεράσει και τις δυο παραπάνω αδυναμίες.

Εξηγούμαι. Στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, το οποίο μάλιστα με βάση το πρώτο άρθρο του καταστατικού του, πρέπει να το αποδεχτεί όποιος επιθυμεί να γίνει μέλος του, γίνεται αναφορά σε ένα «αντιϊμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό Μέτωπο» :
‐ στο οποίο το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλεια του «συμμετέχει και δουλεύει για την ανάπτυξη της ενότητας και της μαχητικότητας του»,
‐ μέσα από το οποίο «το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και τη ανεξαρτησία της χώρας»
‐το οποίο «μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία »
‐του οποίου οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης, μεταξύ των οποίων πρώτος και καλύτερος είναι η «αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση», δεν ταυτίζονται με το σοσιαλισμό, ούτε παραπέμπεται η υλοποίηση τους σε αυτόν, αλλά αντίθετα συμβάλλουν στην υλοποίηση του.

Μάλιστα στο υποκεφάλαιο με τίτλο «το Μέτωπο και το πρόβλημα εξουσίας», γίνεται λόγος και για πιθανότητα «να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα».

Γύρω από το χαρακτήρα ή και το περιεχόμενο αυτής της μετωπικής πρότασης που σίγουρα χρίζει ανανέωσης –πχ σχετικά με τα μνημόνια τους συνοδευτικούς νόμους, τις δανειακές συμβάσεις ή το ευρώ κλπ‐ πολλά μπορούν να ειπωθούν . Το βασικό όμως είναι ότι αυτή η πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει τον άξονα κίνησης του ίδιου του κόμματος, τόσο όσον αφορά στην αναγκαιότητα του Μετώπου, όσο και στην κάλυψη του κενού ανάμεσα στο καπιταλιστικό παρόν και το σοσιαλιστικό μέλλον. Και αυτό όχι βεβαίως με τη μορφή ενός ξέχωρου στάδιου, αλλά ως κατάκτηση ενός οχυρού σε ένα γκραμσιανού τύπου πόλεμο θέσεων, που θα διαμόρφωνε καλύτερες θέσεις για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Να όμως που αυτό το πρόγραμμα όχι μόνον έχει καταχωνιαστεί, αλλά το Κόμμα κινείται σε παντελώς αντίθετη με αυτό κατεύθυνση.

Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια , που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημα του, που έχει ασκήσει δριμεία κριτική στο κόμμα όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς, που θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι, και ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγω της στάσης του κόμματος να σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες, σας κάνω έκκληση όχι μεγαλόσχημη, αλλά ταπεινή: Σώστε το κόμμα, τολμώντας να απευθύνεται και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς, την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το πρόγραμμα του. Τόσα απλά.

Συντροφικά Γιώργος Ρούσης"


εφημερίδα: "το ποντίκι" 18-5-2012